چشمه اول
يكى از علماى يهود نزد والى آمد و گفت: آيا تو جانشين پيامبر اين امت هستى؟ او گفت: آرى. يهود گفت كه ما در تورات ديده ايم كه جانشينان پيامبران در ميان امت آنان، دانشمندترين آنان است. پس مرا آگاه كن كه خداى تعالى كجاست، آيا در زمين است يا در آسمان؟
او گفت: او در آسمان و برعرش است. يهودى گفت در اين صورت زمين از وجود خدا خاليست و بنا به قول تو در جايى هست و در جايى نيست.
والى برآشفت و گفت: از نزد من دور شو وگرنه تو را مى كشم! يهودى در حال تعجب از اين سخن از نزد وى دور شد. در همين حال على(ع) از مقابل او عبور كرد و فرمود: اى يهودى، آنچه پرسيدى و آن چه در پاسخ شنيدى من مى دانستم. ما مى گوييم خداى عزوجل جا و مكان را آفريد و براى او جا و مكانى نيست و بالاتر از اين است كه مكانى او را در برگيرد بلكه او هر آن چه را كه در مكان است فراگرفته است و چيزى وجود ندارد كه از حيطه تدبير او بيرون باشد و براى تأييد صحت آن چه گفتم از كتاب خود شما خبر مى دهم و اگر دانستى كه درست است آيا ايمان مى آورى؟
يهودى گفت: آرى
فرمود: آيا در بعضى كتاب هاى خود نديده ايد كه روزى موسى بن عمران نشسته بود، ناگاه فرشته اى از جانب شرق نزد او آمد و موسى از او پرسيد از كجا آمدى؟ گفت: از جانب خداى عزوجل و فرشته اى از سوى مغرب سوى او آمد. موسى بدو گفت از كجا آمدى؟ گفت از نزد خداى عزوجل. آنگاه فرشته ديگرى نزد او آمد و گفت از آسمان هفتم و از نزد خداى عزوجل آمده ام و سپس فرشته اى ديگر آمد و گفت از زمين هفتم و از جانب خداى عزوجل آمده ام. موسى(ع) گفت: منزه است آن خدايى كه جايى از او خالى نيست و به همه جا نزديك است. يهودى گفت: گواهى مى دهم كه اين سخن حق است و باز گواهى مى دهم كه تو سزاوارترى به جانشينى پيامبرت.
چشمه دوم
پس از رحلت پيامبر(ص) جماعتى از يهوديان به مدينه آمده و گفتند در مورد «اصحاب كهف» قرآن شما مى گويد كه اصحاب كهف سيصد و نه سال در غار خوابيدند در صورتى كه در تورات باقى ماندن آن ها در غار سيصد سال قيد شده و اين دو با هم مغايرت دارند.
در برابر اين اشكال و ايراد نه تنها خليفه بلكه همه صحابه از پاسخگويى عاجز ماندند. بالاخره دست توسل به دامان حلال مشكلات على(ع) زدند. حضرت فرمود: خلاف و تضادى در بين نيست زيرا از نظر تاريخ آن چه نزد يهود معتبر است، سال شمسى است و در نزد عرب سال قمرى است وتورات به لسان يهود نازل شده و قرآن به لسان عرب و سيصد سال شمسى، سيصد و نه سال قمرى است.
چشمه سوم
مردى شخصى را كشته بود. خانواده مقتول شكايت نزد حاكم بردند. او دستور داد قاتل را در اختيار پدر مقتول گذارند تا به حكم قصاص او را به قتل رساند، پدر مقتول دو ضربت سخت بر آن مرد زد و يقين به مرگ او نمود ولى چون رمقى از حيات داشت، كسان وى از او پرستارى كردند و مدارا نمودند تا پس از شش ماه بهبودى كامل يافت. پدر مقتول روى او را در بازار ديد تعجب كرد و چون نيك شناخت، گريبانش را گرفت و نزد حاكم آورد. او براى بار دوم دستور داد كه سر از تن او برگيرند. قاتل از على(ع) استغاثه نمود آن حضرت فرمود: اين چه حكمى است كه بر اين مرد مى كنى؟
حاكم گفت: يااباالحسن اين شخص قاتل پسر اوست و به حكم «النفس بالنفس» بايد كشته شود. حضرت فرمود آيا مى شود كسى را دو بار كشت؟ او متحير ماند و سكوت كرد.
آنگاه على(ع) به پدر مقتول گفت: مگر قاتل پسرت را با دو ضربه نكشتى؟ عرض كرد كشتم ولى او زنده شد و اگر مجدداً او را نكشم خون پسرم هدر مى شود! 
على (ع) فرمود: در اين صورت بايد آماده شوى اول به قصاص دو ضربتى كه به او زدى او هم دو ضربت به تو بزند، آنگاه اگر تو زنده ماندى او را بكش!
پدر مقتول گفت: يا اباالحسن آيا قصاص از مرگ سخت تر است و من از اين موضوع درگذشتم. آنگاه با هم مصالحه نموده و آشتى كردند.

منبع: سایت مذهبی ساقی کوثر

منبع

آيه خير البرية

امام صادق (ع) درباره آيه: «ما را به راه راست هدايت كن» فرمودند:راه راست،

 امير المؤمنين(ع) است‏

منبع

علّامه سید هاشم بحرانی - رحمه الله - از جابربن عبداللَّه انصاری، گف: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به من فرمود: ای جابر، کدامین برادران افضل‏اند؟ گفتم: پسرانی که از یک پدر و مادرند، فرمود: ما گروه پیامبران با هم برادریم و من برترین آنهایم، و همانا محبوبترین برادران نزد من علی‏بن ابی‏طالب است و او نزد من افضل از پیامبران است، پس هر که پندارد پیامبران از او افضل‏اند همانا مرا از آنان کمتر دانسته‏است، و هر که مرا از آنان کمتر بداند، کافر گردیده‏است، زیرا من علی را برادر خود نساختم مگر به جهت آگاهیی که از فضل او داشتم.( تفسیر برهان 4 / 148.) منبع

منبع:سایت اطلاع رسانی غدیر میثاق

خطبه حضرت علیّ ابن ابیطالب(علیه السّلام)

 در بین احادیثی که درباره نوروز وجود دارد دو حدیث معروفتر از بقیه هستند که یکی از آنها از معلی بن خنیس روایت شده که اخباری را ارائه می دهد و دیگری که در کتاب دعائم الإسلام مطرح شده که به آداب هدیه دادن و هدیه گرفتن اشاره دارد . ما عین روایت اول را خدمت عزیزان عرض خواهیم کرد:

عَنْ مُعَلَّى بْنِ خُنَیسٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع یوْمَ النَّیرُوزِ فَقَالَ أَ تَعْرِفُ هَذَا الْیوْمَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاک هَذَا یوْمٌ تُعَظِّمُهُ الْعَجَمُ وَ تَتَهَادَى فِیهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقُ ع وَ الْبَیتِ الْعَتِیقِ الَّذِی بِمَکةَ مَا هَذَا إِلَّا لِأَمْرٍ قَدِیمٍ أُفَسِّرُهُ لَک حَتَّى تَفْهَمَهُ قُلْتُ یا سَیدِی إِنْ عُلِمَ هَذَا مِنْ عِنْدِک أَحَبُّ إِلَی مِنْ أَنْ یعِیشَ أَمْوَاتِی وَ تَمُوتَ أَعْدَائِی فَقَالَ یا مُعَلَّى إِنَّ یوْمَ النَّیرُوزِ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی أَخَذَ اللَّهُ فِیهِ مَوَاثِیقَ الْعِبَادِ أَنْ یعْبُدُوهُ وَ لَا یشْرِکوا بِهِ شَیئاً وَ أَنْ یؤْمِنُوا بِرُسُلِهِ وَ حُجَجِهِ وَ أَنْ یؤْمِنُوا بِالْأَئِمَّةِ ع وَ هُوَ أَوَّلُ یوْمٍ طَلَعَتْ فِیهِ الشَّمْسُ وَ هَبَّتْ فِیهِ الرِّیاحُ وَ خُلِقَتْ فِیهِ زَهْرَةُ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی اسْتَوَتْ فِیهِ سَفِینَةُ نُوحٍ عَلَى الْجُودِی وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی حَمَلَ فِیهِ رَسُولُ اللَّهِ‏ ص أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ص عَلَى مَنْکبِهِ حَتَّى رَمَى أَصْنَامَ قُرَیشٍ مِنْ فَوْقِ الْبَیتِ الْحَرَامِ فَهَشَمَهَا وَ کذَلِک إِبْرَاهِیمُ ع وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی أَمَرَ النَّبِی ص أَصْحَابَهُ أَنْ یبَایعُوا عَلِیاً ع بِإِمْرَةِ الْمُؤْمِنِینَ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی وَجَّهَ النَّبِی ص عَلِیاً ع إِلَى وَادِی الْجِنِّ یأْخُذُ عَلَیهِمُ الْبَیعَةَ لَهُ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی بُویعَ فِیهِ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فِیهِ الْبَیعَةَ الثَّانِیةَ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی ظَفِرَ فِیهِ بِأَهْلِ نَهْرَوَانَ وَ قَتَلَ ذَا الثُّدَیةِ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی یظْهَرُ فِیهِ قَائِمُنَا وَ وُلَاةُ الْأَمْرِ وَ هُوَ الْیوْمُ الَّذِی یظْفَرُ فِیهِ قَائِمُنَا ع بِالدَّجَّالِ فَیصْلِبُهُ عَلَى کنَاسَةِ الْکوفَةِ وَ مَا مِنْ یوْمِ نَیرُوزٍ إِلَّا وَ نَحْنُ نَتَوَقَّعُ فِیهِ الْفَرَجَ لِأَنَّهُ مِنْ أَیامِنَا وَ أَیامِ شِیعَتِنَا حَفِظَتْهُ الْعَجَمُ وَ ضَیعْتُمُوهُ أَنْتُمْ وَ قَالَ إِنَّ نَبِیاً مِنَ الْأَنْبِیاءِ سَأَلَ رَبَّهُ کیفَ یحْیی هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ الَّذِینَ خَرَجُوا فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیهِ أَنْ یصُبَّ الْمَاءَ عَلَیهِمْ فِی مَضَاجِعِهِمْ فِی هَذَا الْیوْمِ وَ هُوَ أَوَّلُ یوْمٍ مِنْ سَنَةِ الْفُرْسِ فَعَاشُوا وَ هُمْ ثَلَاثُونَ أَلْفاً فَصَارَ صَبُّ الْمَاءِ فِی النَّیرُوزِ سُنَّةً الْخَبَرَ ( مستدرک ‏الوسائل ج : 6 ص : 353 ، بَابُ اسْتِحْبَابِ صَلَاةِ یوْمِ النَّیرُوزِ وَ الْغُسْلِ فِیهِ وَ الصَّوْمِ وَ لُبْسِ أَنْظَفِ الثِّیابِ وَ الطِّیبِ وَ تَعْظِیمِهِ وَ صَبِّ الْمَاءِ فِیهِ ) . 


از معلی بن خنیس روایت است که گفت : به محضر امام صادق علیه السلام در روز نوروز وارد شدم که فرمود:

می دانی امروز چه روزی است ؟ گفتم : فدایتان شوم ، این روز روزی است که عجم آن را بزرگ می دارند و در آن هدیه می دهند . ابوعبدالله صادق علیه السلام گفت : 
قسم به بیت عتیقی که در مکه است ( کعبه ) این نیست مگر برای امری قدیمی که آن را برایت می گویم تا آن را بفهمی . گفتم : ای سید من! اگر این از جانب شما آموخته شود برای من دوست داشتنی تر است از اینکه اموات من زندگی کنند و دشمنان من بمیرند . 

پس حضرت فرمود : 
ای معلی ! روز نوروز روزی است که: 

1. الله از بندگان پیمان گرفت که او را عبادت کنند و بر او شریکی قرار ندهند 

2. به رسل و حججش ایمان آورند و به ائمه علیهم السلام ایمان آورند 

3. اولین روزی است که خورشید در آن طلوع کرده و بادها در آن وزیدن گرفته اند و زینت زمین در این روز آفریده شده 

4. روزی است که کشتی نوح بر کوه جودی استقرار یافت 

5. روزی است که در آن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم امیرالمؤمنین را بر شانه هایش گذاشت تا بتهای قریش را از بالای بیت الحرام سنگ زند و بشکند و همینطور است درباره ابراهیم علیه السلام 

6. روزی است که نبی صلی الله علیه و آله و سلم به اصحابش امر کرد که با علی علیه السلام به اسم امیرالمؤمنین بیعت کنند و در آن روز بیعت دوم واقع شد 

7. آن روزی بود که علی علیه السلام به اهل نهروان ظفر یافت و ذوثدیه ( صاحب دو پستان ) را کشت 

8. روزی است که قائم ما و ولاة الأمر ظهور می کنند و آن روزی است که قائم ما علیه السلام بر دجال ظفر می یابد و او را در زباله دانی کوفه به دار می کشد و روز نوروزی نیست مگر اینکه ما در آن در پی فرج هستیم برای اینکه آن روز از ایام ما و ایام شیعه ماست که عجم آن را حفظ کرده در حالی که شما آن را ضایع کردید . 

و فرمود : نبی ای از انبیاء از پروردگارش سؤال کرد که چگونه این قومی را که خارج شده اند زنده می کند که خداوند به او وحی کرد که بر قبور آنان آب بپاشد. در این روز که اولین روز از سال ایرانیان است پس زنده شدند و زندگی کردند در حالی که تعدادشان سی هزار نفر بود و بدین سان پاشیدن آب در نوروز سنت شد . 

( مستدرک ‏الوسائل ج : 6 ص : 353 ، بَابُ اسْتِحْبَابِ صَلَاةِ یوْمِ النَّیرُوزِ وَ الْغُسْلِ فِیهِ وَ الصَّوْمِ وَ لُبْسِ أَنْظَفِ الثِّیابِ وَ الطِّیبِ وَ تَعْظِیمِهِ وَ صَبِّ الْمَاءِ فِیهِ ) . 

منبع

 - عمّار یاسر - رحمه الله - گوید: با علی علیه السلام به راهی می‏رفتیم، به سرزمینی گذشتیم پر از مورچه؛ گفتم: ای امیرمؤمنان، آیا در میان آفریدگان کسی را سراغ داری که شمار این مورچگان را بداند؟ فرمود: آری ای عمّار، من مردی را می‏شناسم که شمار آنها را می‏داند و از شمار نر و ماده آنان آگاه است! گفتم: آن مرد کیست؟ فرمود: ای عمّار، آیا در سوره یاسین نخوانده‏ای: وَ کُلَّ شَی‏ءٍ اَحْصَیْناهُ فی اِمامٍ مُبینٍ ( سوره یس / 12.) “و هرچیزی را در امام مبین برشمرده‏ایم”؟ گفتم: چرا،مولایم! فرمود: من همان مَردم، همان امام مبین!( تفسیر برهان 4 / 7.) 

منبع

 کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست

 داستان طى الارض امير المومنين

تنها علامه مرعشى در " مجالس المومنين " صفحه 212 شرحى درباره " عز الدين ابن الاقساسى " آورده است و مى گويد: وى از اشراف و نقيبان كوفه و شخص فاضل و اديب بوده و در شعر يد طولائى داشته است. نقل كرده اند كه: خليفه " المستنصر " عباسى روزى به عزم زيارات قبر سلمان فارسى رحمه الله عليه به آن سامان حركت كرد و " عز الدين اقساسى " با او بود، خليفه در بين راه به او گفت: از دروغ هاى شاخدار است كه غلات شيعه مى كويند: بعد از مرگ سلمان، على ابن ابى طالب عليه السلام براى غسل دادنش از مدينه به مدائن آماده و بعد از فراغت از عمل همان شب به مدينه مراجعت نموده است.

ابن اقساسى بالبديهه اين اشعار را در پاسخ او سرود: 

" منكر اين شدى كه وصى پيامبر در يكشب از مدينه به مدائن رفته، بعد از غسل سلمان پاك در همان شب پيش از صبح به مدينه مراجعت كرده باشد، و گفتى: اين حرف از گفتار غلات است، گناه غلات در صورتى كه دروغ نگفته باشند چيست؟

از اينكه " آصف ابن برخيا " پيش از يك چشم بر هم زدن تخت بلقيس را از مملكت " سبا " به بيت المقدس آورد، اين پرده ابهام را پاره كرد و اين مشكل را حل نمود.

تو درباره آصف، معتقد به غلو نيستى، اما من درباره حيدر غلو كرده ام، جاى بسى شگفتى است، اگر احمد بهترين فرستادگان است، على بهترين وصى ها است و گرنه تمام حرف ها و خبرها بيهوده است.

اين اشعار را علامه " سماوى " در كتاب " الطليعه " نقل كرده و آن را به شاعر ما "سيد محمد اقساسى" نسبت داده و پنداشته است كه او مصاحب مستنصر بوده است در حالى كه او از تاريخ مستنصر و وفات سيد محمد صاحب " غديريه معروف " غفلت داشته است.

منبع: الغدير جلد ۹علامه شیخ عبدالحسین احمد امينى نجفی (ره)ترجمه زين العابدين قرباني- 4 -

 پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله وسلم فرمودند:

خداوند تبارک و تعالی برای برادرم، علی بن ابی طالب آن قدر فضیلت قرار داده که شمارش آن را فقط خدا می داند.

هرکس فضیلتی از فضائل او را بازگو کند و به آن اعتراف نماید ، خداوند گناهان گذشته و اینده اش را بیامرزد ، هرچند به اندازه جن و انس گناه کرده باشد.

و هرکس فضیلتی از فضائل علی علیه السلام را بنویسد ، تا آن نوشته باقی است فرشتگان برای او طلب آمرزش می کنند.

و هر که به فضیلتی از فضائل علی علیه السلام گوش دهد ، خداوند گناهانی را که به وسیله ی گوش انجام داده می آمرزد.

و هرکس به نوشته ای از فضائل علی علیه السلام نگاه کند، خداوند گناهانی را که با چشم انجام داده می آمرزد.


امالی صدوق، مجلس 28، حدیث 10

منبع

قال رسول الله صلی الله تعالی علیه و آله و سلم: 

لا تَزولُ قَدَما عَبدٍ يَومَ القيامَةِ حَتّى يُساَ لَ عَن اَربَعٍ عَن عُمُرِهِ فيما اَفناهُ وَ عَن شَبابِهِ فيما اَبلاهُ وَ عَن مالِهِ مِن اَينَ اَ كتَسَبَهُ وَ فيما اَ نفَقَهُ وَ عَن حُبِّنا اَهلَ البَيتِ ؛

امالی(صدوق) ص39 - خصال ج1 ، ص 253، ح 125

منبع : سایت مرحوم شهید آوینی

 ابن‌ شهر آشوب‌ از عمّار بن‌ ياسر روايت‌ كرده‌ است‌ كه‌: چون‌ در ابتداي‌ خلافت‌، به‌ منبر بالا رفت‌ به‌ ما گفت‌: قُومُوا فَتَخَلُّوا الصُّفُوفَ؛ وَ نَادُوا هَلْ مِن‌ كَارِه‌؟!

«برخيزيد! و در بين‌ صف‌هاي‌ نماز در مسجد گردش‌ كنيد! و مردم‌ را صدا بزنيد كه‌: آيا كسي‌ از روي‌ اكراه‌ و ناخشنودي‌ بيعت‌ كرده‌ است‌؟!» مردم‌ از هر جانب‌ فريادهاي‌ خود را در هم‌ انداخته‌، و بلند بلند مي‌گفتند: اللَهُمَّ قَدْ رَضينَا وَ أسْلَمْنَا وَ أطَعْنَا رَسُولَكَ؛ وابْنَ عَمِّهِ! «بار پروردگارا! ما همگي‌ راضي‌ هستيم‌ به‌ بيعت‌ با او، و تلسيم‌ مي‌باشيم‌؛ و از رسول‌ تو و پسر عموي‌ رسول‌ تو اطاعت‌ مي‌نمائيم‌.»

آنگاه‌ حضرت‌ گفتند: اي‌ عمّار! برخيز؛ و برو به‌ بيت‌ المال‌؛ و به‌ هر انساني‌ از آن‌ مالها سه‌ دينار بده‌، و براي‌ من‌ هم‌ سه‌ دينار كنار بگذار! عمّار و أبُوالهَيْثَم‌ با جماعتي‌ از مسلمين‌ به‌ بيت‌ المال‌ رفتند؛ و أميرالمؤمنين‌ عليه‌ السّلام‌ به‌ مسجد قُبا رفتند؛ تا در آن‌ نماز بخوانند. عمّار و أبوالهيثم‌ با آن‌ جماعت‌ كه‌ به‌ بيت‌ المال‌ آمدند؛ در آنجا سيصد هزار دينار يافتند؛ و مردمي‌ كه‌ بايد به‌ آنها آن‌ مال‌ را تقسيم‌ كنند؛ يكصد هزار نفر بودند.

عمّار گفت‌: جَاءَ وَاللهِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ! وَاللهِ مَا عَلِمَ بِالْمَالِ؛ وَ لَا بِالنَّاسِ؛ وَ إنَّ هَذِهِ الايَةَ وَجَبَتْ عَلَيْكُمْ بِهَا طَاعَةُ هَذَا الرَّجُلِ. فَأبَي‌ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ وَ عَقِيلٌ أَنْ يَقْبَلُوهَا ـ القصّة‌ [420].

«سوگند به‌ خدا كه‌ اين‌ آيه‌ و نشانۀ حقّي‌ است‌ كه‌ از پروردگار شما آمده‌ است‌! به‌ خدا قسم‌ عليّ مقدار مال‌ را نمي‌دانست‌. و مقدار مردم‌ را هم‌ نمي‌دانست‌. وبواسطۀ همين‌ نشانه‌ و علامتي‌ كه‌ به‌ ظهور پيوست‌؛ طاعت‌ اين‌ مرد بر شما واجب‌ آمد.

وليكن‌ طلحة‌ و زُبَير و عَقيل‌ از قبول‌ كردن‌ اين‌ آيه‌ و نشانه‌ امتناع‌ ورزيدند ـ تا آخر داستان‌.»

منبع:امام شناسی ج11 نوشته علامه طهرانی ره

 مسعودي‌ در «مُرُوج‌ الذَّهب‌» ذكر كرده‌ است‌ كه‌: بعد از خاتمۀ جنگ‌ جمل‌، أميرالمؤمنين‌ عليه‌ السّلام‌، با جماعتي‌ از مهاجرين‌ و أنصار، داخل‌ در بيت‌ المال‌ بصره‌ شدند، و نگاهشان‌ به‌ طلاهاي‌ سكّه‌ خورده‌، و نقره‌هاي‌ سكّه‌ خورده‌ افتاد، و شروع‌ كردند به‌ گفتن‌ اين‌ كلمات‌: يَا صَفْرآءُ غُرِّي‌ غَيْرِي‌! ] وَ يَا بَيْضآءُ غُرِّي‌ غَيْرِي‌ [. «اي‌ طلاي‌ زرد، غير مرا گول‌ بزن‌ ] و اي‌ نقرۀ سپيد، غير مرا گول‌ بزن‌ [ » و نظر طويلي‌ توأم‌ با تفكّر به‌ اين‌ مال‌ نمود؛ و سپس‌ گفت‌: اين‌ مال‌ را بين‌ أصحاب‌ من‌ و آن‌ كساني‌ كه‌ با من‌ هستند، پانصد درهم‌ پانصد درهم‌ تقسيم‌ نمائيد! پس‌ تقسيم‌ نمودند و حتّي‌ يك‌ درهم‌ نيز كم‌ نيامد! و عدد مردان‌، دوازده‌ هزار نفر بود. [419]

اين‌ تقسيم‌ ممكن‌ است‌ از راه‌ حساب‌ بوده‌ باشد؛ در صورتيكه‌ مقدار طلا و نقرۀ سكّه‌ خورده‌ مجموعاً بالغ‌ بر شش‌ مليون‌ درهم‌ بوده‌ و اين‌ مقدار در نزد آنحضرت‌ معلوم‌ بوده‌ باشد. و ممكن‌ است‌ از باب‌ قضاياي‌ معجزآساي‌ ايشان‌ بوده‌ باشد در صورتيكه‌ حساب‌ آنها مشخّص‌ نبوده‌ و حضرت‌ با علم‌ غيب‌ سهميّۀ همراهان‌ و أصحاب‌ را معيّن‌ كرده‌ باشند.

نظير قضيّه‌اي‌ كه‌ از آن‌ حضرت‌ در بَدْءِ خلافت‌ واقع‌ شد، و آنحضرت‌ دستور داد به‌ هر يك‌ از مسلمين‌ سه‌ دينار بدهند.

منبع : امام شناسی جلد 11 نوشته علامه طهرانی رضوان الله تعالی علیه

جواب بالبداهه حضرت درعددي كه به 2تا 10 قابل قسمت است

در شرح‌ « خلاصة‌ الحساب‌ » شيخ‌ بهاء الدّين‌ عامِليّ، حاج‌ فرهاد ميرزا گويد: در «زهرالرَّبيع‌» سيّد نعمت‌ الله‌ جزائري‌ وارد است‌ كه‌ مردي‌ يهودي‌ نزد أميرالمؤمنين‌ عليّ بن‌ أبي‌طالب‌ عليه‌ السّلام‌ آمد، و گفت‌: عددي‌ را براي‌ من‌ نام‌ ببر كه‌ نصف‌ و ثلث‌ و ربع‌ و خمس‌ و سدس‌ و سُبع‌ و ثُمن‌ و تسع‌ و عُشر صحيح‌ داشته‌ باشد، و در آن‌ كسر نباشد. حضرت‌ گفتند: اگر براي‌ تو نام‌ ببرم‌، مسلمان‌ مي‌شوي‌؟!

گفت‌: آري‌! حضرت‌ گفتند: اضْرِب‌ أيَّامَ اُسْبُوعِكَ فِي‌ أيَّامِ سَنَتِكَ! [416]«عدد روزهاي‌ هفته‌ات‌ را در عددِ روزهاي‌ سالت‌ ضرب‌ كن‌!» چون‌ يهودي‌ ضرب‌ كرد، و ديد مسأله‌ درست‌ است‌، و در آن‌ كسر نيست‌، ايمان‌ آورد. و در «كشكول‌» شيخ‌ در بيان‌ طريق‌ پيدا كردن‌ عدد صحيحي‌ كه‌ قابل‌ قسمت‌ به‌ كسور تسعه‌ باشد ميگويد:

قال‌ شارح‌ «النّهاية‌» انّ عليّاً سُئِل‌ عن‌ مخرج‌ الكسور التّسعة‌ فقال‌ للسّائل‌: اضرب‌

ص 307

أيّام‌ اُسبوعك‌ في‌ أيّام‌ سنتك‌ [417].

توضيح‌ اين‌ مسأله‌ آنست‌ كه‌ چون‌ بخواهيم‌ عددي‌ را بيابيم‌ كه‌ نصف‌ و ثلث‌ و... و تسع‌ و عشر صحيح‌ داشته‌ باشد، بايد بين‌ اين‌ أعداد مخرج‌ مشترك‌ بگيريم‌؛ و آسانترين‌ طريق‌ و كوچكترين‌ عدد، آنست‌ كه‌ بين‌ مخارج‌ آنها كوچكترين‌ مضرب‌ مشترك‌ بگيريم‌؛ يعني‌ بين‌ عدد 2 و 3 و 4 و 5 و 6 و 7 و 8 و 9 و 10 از روي‌ قاعدۀ تماثل‌ و توافق‌ و تداخل‌ و تباين‌ عمل‌ كرده‌، در ميان‌ آنها از متماثلين‌ يكي‌ را انتخاب‌ كنيم‌، و در متداخلين‌، بزرگتر را انتخاب‌، و در متوافقين‌، يكي‌ را ضرب‌ در وِفْق‌ ديگري‌ كنيم‌، و در متابنين‌، هر دو را در هم‌ ضرب‌ كنيم‌؛ و چون‌ بدينگونه‌ عمل‌ كنيم‌ كوچكترين‌ مضرب‌ مشترك‌، عدد 2520 خواهد شد. واين‌ همان‌ عددي‌ است‌ كه‌ حضرت‌ گفته‌اند؛ زيرا اگر عدد ايّام‌ هفته‌ كه‌ 7 است‌ را ضرب‌ در عدد ايّام‌ سال‌ كه‌ 360 است‌ بنمائيم‌ مساوي‌ با 2520 خواهد شد. 2520=7*360

و در «خلاصة‌ الحساب‌» آورده‌ است‌ كه‌ لطيفه‌ اينجاست‌ كه‌ اين‌ كوچكترين‌ مضرب‌ مشترك‌، يعني‌ مخرج‌ كسرهاي‌ نُه‌گانه‌ از ضرب‌ عدد روزهاي‌ ماه‌ يعني‌ 30، در عدد ماههاي‌ سال‌ يعني‌ 12، در عدد روزهاي‌ هفته‌ يعني‌ 7 حاصل‌ مي‌شود: 2520=7*12*30

و يا از ضرب‌ مخرج‌ كسرهائي‌ كه‌ در آن‌ حرف‌ عين‌ است‌ فقطّ، يعني‌ رُبْع‌ و سُبْع‌ و تُسْع‌ و عُشر، چنانچه‌ آنها را در هم‌ ضرب‌ كنيم‌، اين‌ عدد بدست‌ مي‌آيد[418] : 2520=10*9*7*4

ص 308

البتّه‌ اين‌ مسأله‌، مسألۀ مشكلي‌ نيست‌، بلكه‌ يكي‌ از ساده‌ترين‌ مسائل‌ رياضي‌ است‌؛ ولي‌ سخن‌ در بداهت‌ و سرعت‌ پاسخ‌ أميرالمؤمنين‌ عليه‌ السّلام‌ است‌ كه‌ بدون‌ هيچ‌ عمليّه‌اي‌ فورًا عدد 2520 را كه‌ حاصلضرب‌ 360 در 7 است‌ عيناً مانند دستگاه‌ كامپيوتر جواب‌ گويند، و اين‌ غير از معجزه‌ چيزي‌ نيست‌.

منبع:امام شناسی جلد 11 نوشته علامه طهرانی ره

 Imam Ali's Mathematical Brilliance sample

 تقسیم 17 شتر

 امام- طىّ نامه اى كه به نماينده ى خود و استاندار مكّه، قُثَم بن عبّاس نوشته است- چنين مى فرمايد:

...إنَّ عَيْنى بِالْمَغْرِبِ كَتَبَ اًّلَىَّ يُعْلِمُنى أنَّهُ وُجِّهَ اًّلَى الْمَوْسِمِ أُناسٌ مِنْ أهْلِ الشَّامِ... الَّذينَ يَلْتَمِسُونَ الْحَقَّ بِالْباطِلِ، وَ يُطيعوُنَ الْمَخْلُوقَ فى مَعْصيَْة الْخالِقِ، وَ يَحْتَلِبُونَ الدُّنْيا دَرَّها بِالدّينِ... فَأقِمْ عَلى ما فى يَدَيْكَ قيامَ الْحازِمِ الصَّليبِ... وَلا تَكُنْ عِنْدَ النَّعْمتاء بَطِراً، وَلاعِنْدَ الْبَأْساء فَشِلاً؛ [ محمد عبدُه، نهج البلاغه، شرح لغات دشوار و كلمات قصار |نامه ى 33|. ]

مأمور پنهانى من در مغرب به من نامه نوشته است تا مرا آگاه سازد كه گروهى از اهالى شام... كسانى كه به وسيله ى باطل حقّ را مى جويند و از مخلوق در معصيت خالق فرمانبردارى مى كنند و از راه دين مى خواهند به دنيا برسند- به مكّه اعزام شده اند... تو- با امكاناتى كه در اختيار دارى- با كمال احتياط و پايدارى، ايستادگى كن.... به هنگام روى آوردن نعمت خوش گذران و به هنگام سختى ها سست و ناتوان مباش.

مى بينيم كه امام از حركات دشمن غافل نيست و نمى گذارد كه او پيش دستى كند؛ بلكه از او جلو افتاده خود را آماده دفاع و جلوگيرى از تبهكاريهاى او مى فرمايد.

از جمله دلايل بيدارى سياسى امام آن است كه همراه با فرستادن جاسوس به سرزمين دشمن كارى مى كند كه امروزه جنگ روانى ناميده مى شود كه بعضى گمان مى كنند اين گونه جنگها از نوآورى و ابداعات در عالم سياست و از ابتكارات رهبران و سياستمداران عصر حاضر است. صفحات تاريخ پُر است از نمونه هايى از نامه ها و پيامهايى كه امام به گوشه و كنار كشور اسلامى خود نوشته و آنها را تشويق كرده است كه آرا و اذهان عموم را آماده ى پذيرش نظريّات و دستوراتش كنند تا اگر خواست كارى را تثبيت كند و يا آن را تغيير دهد با مشكلى در ارتباط با نظريّات مردم مواجه نشود. هم چنين در كتب تاريخ نمونه هاى بسيارى از شعر شاعران مربوط به امام را مى بينيم كه قصيده هايى در دوران گردش آسياى جنگ و يا در زمان صلح سروده و به شرح اهداف و تبيين مواضع امام و ادّعاهاى دشمنانشان پرداخته اند و حقيقتى را كه مخالفين به نيرنگ از آن دم زده اند روشن كرده و روح معنويّت را در سربازان دميده و تذكّرات معنوى به آنان داده اند تا باز دارنده ى كسانى باشد كه از راه باطل رفته و حق او را ناديده گرفته و بر او تجاوز كرده اند.

منبع: افضلیت علی علیه السلام